Weszła do kantyny i postukując szpilkami po podłodze, skierowała się do baru. Wydawała się być nieco nie w sosie. Miała na sobie długą, czerwoną spódnicę z rozcięciem do uda. Gdy usiadła przy barze, zakładając nogę na nogę, jej kształtna nóżka kusząco się wychyliła z rozcięcia. Stukała chwilę paznokciami w blat, po czym zwróciła się do stojącego za barem Igora.
- Iggy, nalej mi czegoś.

Uśmiechnął się uprzejmie.
- Wygląda pani jak milion dolarów, więc chyba i alkohol powinien być odpowiedni... - stwierdził, przyrządzając Ritz Sidecar, jeden z najdroższych i najlepszych drinków świata.

Uniosła brwi z aprobatą.
- Dziękuję Iggy, jesteś kochany - upiła łyk - ale nie mów do mnie pani. Czuje się staro...

- Hej, jestem starszy od ciebie... - uśmiechnął się do niej. - To forma wyrażenia szacunku. Nie chciałem cię postarzać. Wybacz. - przetarł blat.

- Wiem wiem... - westchnęła, obracając szklanką - mam zły dzień. Pomyślałam, ze alkohol pomoże mi się odprężyć.

- Służę pomocą. - uśmiechnął się, odruchowym gestem zasłaniając ucho zielonym kosmykiem.

Przekrzywiła głowę.
- Iggy... może napijesz się ze mną? - uśmiechnęła się promiennie

- No wiesz co? W pracy? - zapytał z udanym oburzeniem. - Choć w sumie, czemu nie. Byłoby mi bardzo miło. - uśmiechnął się, po czym sprawnie przyrządził sobie martini.

Wypiła drinka jednym haustem, jakby na odwagę.
- Wiesz... mogę ci się zwierzyć z czegoś?

- Z czego tylko chcesz. - uśmiechnął się, przyrządzając jej drugiego drinka, tym razem Jack Rose. Podał jej drinka i upił łyk swojego.

Wbiła wzrok w swoje paznokcie.
- Jest taki jeden facet... ech, to zawsze musi być facet, nie? Chodzi o to... że on mnie kochał, a ja go chyba źle potraktowałam. Ale go strasznie lubiłam i dawno go nie widziałam i się nie odzywał i... martwię się - powiedziała na wydechu.

- Kochanie, spokojnie, proszę, oddychaj. Jeszcze raz, co to za facet i co mu takiego strasznego zrobiłaś? - zapytał z nienachalną ciekawością, pucując kieliszek.

Wzięła jeszcze jeden głęboki wdech.
- Wódki - poprosiła - no cóż... Erwhaim... Znasz go?

- Dość pobieżnie. - mruknął, podając jej kieliszek wódki. - Ale wiem kto to. Nie jest zły. - uśmiechnął się, ogarniając z oczu zieloną czuprynę.

- Wiem... - przybija gwoździa na barze - chciałabym, aby dał znak życia.

Westchnął cicho.
- Rozumiem, prawdę powiedziawszy. - mruknął, podając jej drugi kieliszek.

Przymknęła oczy.
- Głupio wyszło... bo powiedziałam mu, że go kocham, a potem z nim tak o zerwałam i wgl... ja go chyba nie kochałam...

- Ale tęsknisz. - mruknął, upijając łyk drinka.

- Chyba... - powiedziała niepewnie - wiesz, to jednak było cholernie miłe...

- No cóż, chyba ci się nie dziwię. - mruknął, patrząc kobiecie w oczy. Dziś nie miał soczewek, co ostatnio było dość rzadkie. Kosmyki opadły na oczy chłopaka, na chwilę odkrywając szpiczasto zakończone ucho. - Każda księżniczka lubi, by traktowano ją należycie. - uśmiechnął się, patrząc na polerowany kieliszek przez światło, po czym odstawił go i ujął następny.

- Księżniczka? - uśmiechnęła się zawadiacko, przechylając nieco głowę - nie mylisz mnie z kimś?

- Niby z kim, Ariu? - uśmiechnął się do niej lekko. - Jesteś piękną, inteligentną, zdolną kobietą. Powinnaś być doceniana przez kochanków. W innym wypadku chyba nie zasługują, by nimi być. - mruknął, po czym wrócił do polerowania kieliszka.

Uśmiecha się do niego szeroko.
- Lejesz miód na me serce Iggy. Dziękuję... - chwilę milczy, po czym przesuwa w jego stronę pusty kieliszek - może pogramy w kości?

- Czemu nie? - mruknął z uśmiechem, na chwilę nurkując pod ladą, po chwili w jego dłoni znalazło się pięć bursztynowych, wykończonych złotem i srebrem kostek do gry. - Podstawowe wyposażenie. - mruknął, po chwili znajdując notes. - Masz coś do pisania?

Zaśmiała się.
- Nie, nie Iggy, zagramy na moich zasadach - spojrzała mu namiętnie w oczy - jeśli wypadnie parzyście, wygrywam ja. Jeśli nieparzyście, ty. Przegrany ma do wyboru, pocałunek, albo fant z ubrania, ale zwycięzca decyduje w co całuje lub z czego rozdziewa przegranego...

Spojrzał po sobie. Koszulka z krótkim rękawem, luźne dżinsy, identyfikator na łańcuszku, pasek i błękitne bokserki.
- Nie wiele tego na mnie. - mruknął z uśmiechem. - Niech będzie, czemu nie.

Uśmiechnęła się szeroko.
- uwierz i na mnie niewiele... zacznij - zachęciła, podsuwając mu kostki

- Cóż.. wierzę. - mruknął, rzucając kostkami. 5,3,2,3,1... - Wygrałaś. - mruknął smętnie, posyłając jej łobuzerski uśmiech. - Wybieram fant...

Zaśmiała się wesoło.
- Wyskakuj z koszulki - powiedziała, chwytając kostki. Zamieszała i rzuciła - jedenaście. Wygląda na to, że masz szczęście. Możesz mnie z czegoś rozebrać.

- Ech.. no dobra. - mruknął, odkrywając ładnie wyrzeźbioną klatę. - Ta spódnica zdaje się być zbędna. - zauważył  z łobuzerskim uśmiechem, po czym zgarną kostki, zamieszał i rzucił. - Trzynastka to od dziś moja szczęśliwa liczba. - mruknął, widząc wynik.

Nie krępując się, zawiesiła na dłużej wzrok na jego klacie. Musiała przyznać, iż była to niezła niespodzianka. A potem wstała i dyskretnie zsunęła z siebie spódnicę, tak, że nie mógł nic zobaczyć. A potem westchnęła nieco teatralnie, widząc wynik.
- I co ja mam biedna zrobić? Rozbierzesz mnie... - westchnęła, upijając drinka. - Co teraz zdjąć?

- Koszulę. - mruknął, posyłając jej lekki uśmiech, po czym upił łyk wina, zakrywając ucho odruchowym gestem.

Patrząc mu w oczy, powoli rozpięła guziki koszuli i z figlarnym uśmiechem, zrzuciła ją z ramion. Nie miała stanika. Nawet nie próbowała zakryć piersi. Rzuciła kostkami.
- Osiem - powiedziała z uśmiechem - co wybierasz?

Bez skrępowania otaksował ją wzrokiem i uśmiechnął się z aprobatą.
- Rozbierz mnie. - mruknął z rozbawieniem.

Zaśmiała się.
- I co my zrobimy, jak już nie będzie co ściągać? - Wstała z krzesła i kocim susem, wskoczyła na bar. Uklękła na nim i nachyliła się ku niemu. Bardzo nisko. Złapała w łonie pasek jego spodni i sprawnie rozpięła. Równie szybko poradziła sobie z rozporkiem spodni. Zsunęła je z bioder, tak nisko, jak mogła, nie spadając z baru - zdejmij je do końca. - Nie zeszła z baru, klęczała na nim dalej. Podała mu kostki.

Uśmiechnął się ironicznie.
- Wtedy będziemy zmuszeni do pocałunków, Ariu. - mruknął, pozbywając się spodni. Przyjął kostki i rzucił. dziesięć. - Zawsze mówiłem, że nie mam szczęścia w grze... Czego pozbawisz mnie tym razem?

Usiadła wygodnie na barze.
- Podobam ci się? - zapytała nagle, z obserwacji jego ciała odczytując odpowiedź. Ale chciała to usłyszeć - Buty. I skarpetki. Nie ma nic gorszego niż facet w samych skarpetkach. - Chwyciła kostki - i dobre wieści dla ciebie. Trzynaście. Pocałuj mnie...

- Podobasz. - przyznał, zdejmując buty i skarpetki, tak jak chciała, po czym pocałował ją. A w zasadzie cmoknął lekko w policzek. - Oczywiście, że mi się podobasz. - mruknął z uśmiechem, rzucając kostkami. Dziesięć. - Może lepiej mnie pocałuj... - zaśmiał się, patrząc po sobie.

Na to czekała. Znów się nachyliła w jego stronę, tak, że niemal muskała sutkiem jego usta, jednak nie bardziej. Ostrożnie odsunęła zielone kosmyki i delikatnie ucałowała szpiczaste uszko. Odsunęła się szybko.
- Mam nadzieję, ze nie masz mi tego za złe... - powiedziała przepraszająco. Rzuciła. - Dziewięć. Możesz mnie dalej rozbierać, lub całować. Sam zdecyduj.

Zarumienił się lekko, gdy go pocałowała.
- Nie.. nie mam. Zdejmij te buty. - mruknął, uśmiechając się nieco słabiej. Rzucił kostkami. Czternaście. - Pocałuj mnie. - mruknął, bo już nie wiele na nim zostało.

Położyła się na barze, podnosząc nogi do góry i zbliżając do siebie, niezwykle erotycznie, powoli zdjęła buty. Potem zgrabnie zeskoczyła z baru, stając przy Igorze. Musnęła wargami jego szyję. Odwróciła się do baru i rzuciła kostkami. - Dwadzieścia jeden. Rozbierz mnie.

- Skoro tego chcesz... - mruknął, głaszcząc dłońmi jej talię, niespiesznie kierował się dłońmi w dół, by po chwili zsunąć jej majteczki. Przejął kostki i sam nimi rzucił. - Osiemnaście. Daję ci wybór. - mruknął.

Czuła, jak jej oddech przyśpiesza, a na twarz występuje lekki rumieniec. Zbliżyła się do niego, dotykając go swoim nagim ciałem. Złożyła czuły pocałunek na jego torsie, a potem, nie kłopocząc się kostkami, chwyciła jego rękę. Przesunęła nią od swojej szyi, po podbrzusze, a potem uniosła do ust i pocałowała, patrząc Igorowi głęboko w oczy. Zamarła, czekając na jego ruch.

Uśmiechnął się lekko, gładząc drugą dłonią jej bok, po czym pocałował kobietę długo, namiętnie i dość stanowczo. Po chwili odsunął się lekko.
- Znów się mną bawisz. Mam nadzieję, ze dobrze. - mruknął, upijając łyk drinka.

Zamrugała oczami.
- Że co proszę?

- Mam nadzieję, że podoba ci się zabawa moim kosztem. - uśmiechnął się ironicznie. - Którą już z resztą zdarzało ci się praktykować, nieprawdaż? - dopił drinka i odstawił kieliszek.

Czuła, że łzy pieką ją pod powiekami.
- Przepraszam... Nie chciałam... - wyszeptała cicho, nieco łamiącym się głosem. - Ja... myślałam... nie ważne... - spuściła głowę i szybko wyszła zza baru, zbierając swoje rzeczy i ubierając się pośpiesznie.

- Że co? Że nie mam uczuć? Już trzy razy zdarzyło ci się zabawić moim kosztem. Przepraszam, że zepsułem czwarty.

- Mogłeś mi to po prostu powiedzieć - burczy, ubierając się - bo jakoś nie pamiętam, wiesz?

- Oczywiście. - uśmiechnął się zimno. - Może nie zauważyłaś, że kogoś ranisz. Albo to moja wina, bo mam uczucia.

Westchnęła ciężko, już kompletnie ubrana usiadła na swoim miejscu. Czy chciał czy nie, złapała go za dłoń.
- Przepraszam, nie chciałam cie ranić. Uwierz mi. Może faktycznie jestem już taką suką, że przestałam wierzyć w uczucia... Proszę, powiedz mi, czym cię zraniłam.

Prychnął cicho, uwalniając rękę.
- To po prostu kolejny raz, kiedy doskonale się bawimy, ale z doświadczenia wiem jak to się kończy. Zagrasz.na moich uczuciach, by spokojnie mnie olać. Nie mam do ciebie pretensji, ale mam do siebie dość szacunku, by zakończyć twoje przedstawienie. Napijesz się jeszcze? - włożył spodnie, olewając resztę odzieży.

- Iggy... - powiedziala łagodnie. - ja... nie wiedzialam se tak do tego podchodzisz... To znaczy... Proszę, wybacz. Myślałam że też tego chcesz.

- Czego? Dać się wykorzystać? Jasne, marzę o tym. - westchnął, nalewając sobie kieliszek wódki. - Lubię cię i nie mam do ciebie pretensji, ok? Ale nie bawmy się w to więcej. - wychylił kieliszek.

- Ale... jak.wykorzystać? - spojrzała na niego zdziwiona - chciałam po prostu, żeby było przyjemnie. Tobie i mi... Co poszło źle?

- Nic nie poszło źle. Po prostu mam dość traktowania mnie jak zabawki. - mruknął chłodno.

spojrzała na niego surowo.
- dokończe u siebie - mruknela i chwycila butelkę wódki.

- Powodzenia. - nalał sobie drugi kieliszek i wychylił od razu.

Zatrzymała się nagle i gwałtownie odwróciła w jego strone.
- A możesz mi jeszcze powiedzieć, co takiego uwłaczającego jest w tym, że chciałam się z tobą kochać? - wysyczała.

- Kochać się ze mną? Doprawdy? Czy raczej obmacać mnie z lekka, pokręcić tyłeczkiem i najzwyczajniej olać, co ci się z resztą zdarzało? - zapytał chłodno.

- Kiedy niby? - parsknęła - i jak ci to tak bardzo przeszkadzało, trzeba było od razu przerwać. Chyba, że koniecznie chciałeś mnie tak upokorzyć...

- Cóż, bardzo mi przykro, nie chciałem byś tak się czuła. Ale ja też nie lubię gdy się mną pomiata, bo akurat zjawił się cudowny, zajebisty Arael, albo niesamowita Lena, Kara albo Stark. Nie chodzi o to, że są ważni. Chodzi o to, że traktujesz mnie jak szmatę, którą można kopnąć w kąt kiedy się znudzi. - stwierdził, wychodząc zza baru i kierując się do wyjścia.

- Nie bądź śmieszny - powiedziała nieco zdenerwowana - na dobrą sprawę, wcześniej się nawet nie znaliśmy! A cokolwiek by o mnie nie mówiono w tej Armii, nie chodzę do łóżka z każdym, kogo tylko imię znam! - czuła, że piekące łzy płyną jej po policzku.

- Co nie przeszkadza ci w obmacywaniu nieznajomych. - prychnął cicho, wymijając ją. - Dobranoc. - rzucił na odchodnym.

Mocą psychiczną zatrzasnęła mu drzwi na twarzy.
- O co ci chodzi - powiedziała powoli, wyraźnie - albo cię stąd nie wypuszcze.

- Powiedziałem ci o co mi chodzi. - stwierdził lodowatym głosem.

- Nic mi nie powiedziałeś - założyła ręce na piersi - tylko rzucałeś absurdalnymi oskarżeniami.

- Absurdalnymi? Doprawdy? - parsknął. - Z czego mam ci się tłumaczyć? I co ważniejsze... z jakiej racji mam ci się tłumaczyć?

Złagodniała
- bo Cie o to proszę...

- Nie uważasz, że wystarczająco już się wygłupiłem? - odetchnął głęboko. - Po prostu pozwól mi odejść. Proszę.

- Nie - powiedziała spokojnie - Igor, proszę, wyjaśnij mi to. Ci wszyscy ludzie... w ogóle... co oni mają do tego? Nawet się wtedy nie znaliśmy...

- Kurwa, nie chodzi mi o nich, tylko o traktowanie mnie jak śmiecia. Pobawisz się chwilę i odstawisz w kąt. Spoko, ale nie oczekuj potem uwielbienia. I wypuść mnie wreszcie.

- Przecież Cię tak nie traktuje! - wykrzyknęła - nie mówisz mi całej prawdy.

- I co z tego? - warknął. - Przecież moje zdanie i moje uczucia nie mają znaczenia. Więc o co ci chodzi? Zabawka się zepsuła? Kotek ucieka? - uderzył pięścią o zatrzaśnięte drzwi.

podeszła do niego i przytuliła do jego pleców.
- Iggy... Czy ty.. coś do mnie...?

- Zostaw mnie. - warknął, cały się spinając. - Przecież i tak nic cię to nie obchodzi, nie?

- obchodzi... - powiedziała spokojnie i smutno - i skoro tak.. - odsuwa się od niego i otwiera drzwi - to proszę, możesz iść, jeśli uważasz, ze będę dalej cię krzywdziła. Nie wiedziałam, że... że tak jest.

- Po postu nie chcę już czuć się jak zużyta zabawka. Przepraszam jeśli zepsułem ci humor. - spuścił głowę wychodząc.

- Nie jesteś zabawką... nigdy nie byłeś... - mówi za nim, wypłakując oczu, czując się jak totalne gówno.

Zatrzyma się na chwilę, zerkając na nią.
- Nie wiem kim, lub czym byłem. Ale wiem jak się czułem. - stwierdził gorzko, by po chwili zniknąć za zakrętem.

Opadła na podłogę, zanosząc się płaczem...